۹ دسامبر ۲۰۲۵ - پژوهشگران در مطالعه ای جدید دریافتند که محرومیت اجتماعی -مانند درآمد پایین و مسکن بی ثبات – به طور قابل توجهی خطر و شدت رتینوپاتی دیابتی را در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ افزایش می دهد، حتی زمانی که بیماران به درمان پایبند باشند.
با تحلیل داده های مربوط به ۳.۷ میلیون بیمار، پژوهشگران طی ده سال نرخ بالاتری از عوارضی مانند جداشدگی شبکیه و ادم ماکولا را در افراد محروم اجتماعی یافتند. این یافته ها تأکید می کنند که عوامل اجتماعی تعیین کننده ی سلامت نقش مهمی در پیامدهای بلندمدت دیابت دارند و باید در مراقبت از بیماران مورد توجه قرار گیرند.
مطالعه ای که در مجله یEye منتشر شد، نشان داد که حتی با دریافت مراقبت منظم و پایبندی به درمان های تجویز شده، افراد با چالش های اجتماعی–اقتصادی همچنان در معرض خطر بالای رتینوپاتی دیابتی و عوارض جدی آن قرار دارند. این پژوهش بر تأثیر قدرتمند عوامل اجتماعی سلامت - مانند بی ثباتی مسکن، ناامنی غذایی و مشکلات مالی - بر بروز و پیشرفت بیماری های چشمی در بیماران دیابت نوع ۲تأکید دارد.
پژوهشگران یک تحلیل بزرگ کوورت گذشته نگر با استفاده از پایگاه داده یTriNetX انجام دادند که سوابق الکترونیک سلامت از ۷۰ سیستم درمانی در ایالات متحده را گردآوری می کند. در این شبکه، بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲ بر اساس کدهایICD-10 - که انواع مشکلات اجتماعی اقتصادی را نشان می دهد- به دو گروه محروم و غیرمحروم تقسیم شدند. برای مقایسه ی دقیق، دو گروه از نظر جمعیت شناسی، بیماری های زمینه ای، پارامترهای آزمایشگاهی، داروهای دیابت و استفاده از خدمات مراقبت چشمی همسان سازی شدند.
یافته های کلیدی مطالعه
· این مطالعه شامل ۶۲۷۸۶ بیمار در هر گروه با میانگین سنی ۵۴سال بود.
· طی ۱۰سال، افراد محروم اجتماعی ۴۰ درصد خطر بالاتری برای ابتلا به رتینوپاتی دیابتی داشتند.
· نرخ عوارض شدید - از جمله رتینوپاتی پیشرفته و نابینایی - در گروه محروم به طور معناداری بیشتر بود.
· عدم پایبندی به درمان در بیماران محروم بیشتر ثبت شد، اما این عامل به تنهایی اختلاف ها را توضیح نمی داد.
· حتی در میان بیماران پایبند به درمان، محرومیت اجتماعی خطر رتینوپاتی را ۴۴ درصد افزایش داد و با استفاده بیشتر از خدمات تشخیصی و درمانی چشم همراه بود.
· اختلاف ها در مردان، افراد اسپانیایی تبار، و بزرگسالان ۱۸تا ۳۹ساله شدیدتر بود که نشان دهنده ی آسیب پذیری بیشتر این زیرگروه هاست.
نتیجه گیری
به گفته نویسندگان، این یافته ها نشان می دهد که صرفاً دریافت مراقبت های پزشکی منظم نمی تواند اثر موانع اجتماعی–اقتصادی را جبران کند. حتی زمانی که بیماران محروم به مداخلات چشمی بیشتری دسترسی داشتند، پیامدهای بلند مدت آن ها همچنان بدتر از بیماران غیرمحروم بود. این موضوع ضرورت ادغام عوامل اجتماعی سلامت در راهبردهای مراقبت دیابت و چشم را برجسته می کند.
این مطالعه بر اهمیت ابتکارات هدفمند بهداشت عمومی مانند برنامه های غربالگری گسترده تر، مداخله زودهنگام، و هماهنگی قوی تر میان خدمات پزشکی و حمایت اجتماعی تأکید دارد. پژوهشگران خاطرنشان کردند که پرداختن به ریشه های محرومیت اجتماعی برای کاهش نابرابری های پایدار در بیماری های چشمی دیابتی ضروری است.
منبع:
https://medicaldialogues.in/ophthalmology/news/social-deprivation-strongly-predicts-worse-diabetic-retinopathy-outcomes-in-type-2-diabetes-study-159736